زمینه و هدف: صنعت گردشگری از بزرگ‌ترین صنایع در جهان و مهم‌ترین منبع درآمد و ایجاد فرصت‌های شغلی است. در همین راستا جوامع با اقدام به برند سازی در عرصۀ گردشگری باعث ایجاد تمایز و توسعه گردشگری روستایی می‌شوند. هدف مطالعه حاضر تحلیل فضایی شاخص‌های برند گردشگری مقصد در سکونتگاه‌های روستایی است.
روش‌شناسی: روش تحقیق جمع‌آوری اطلاعات این پژوهش توصیفی- تحلیلی و به‌صورت اسنادی و میدانی (پرسشنامه) است. جامعه آماری پژوهش خانوارهای روستایی است که با توجه به فرمول کوکران 165 خانوار از کل 4726 خانوار روستایی ساکن در 10 روستای شهرستان زبرخان موردبررسی قرارگرفته‌اند.
یافته‌ها: بر پایه نتایج در مورد شاخص‌های ایجاد برند گردشگری روستایی، بررسی وضعیت شاخص‌ها در سطح روستاهای موردمطالعه با استفاده از آزمون تی تک نمونه‌ای نشان داد روستای دیزبادعلیا در شاخص‌های تصویر برند، کیفیت ادراک‌شده و آگاهی از برند به‌ترتیب با میانگین 53/3 ، 83/3 و 29/4 رتبه اول و روستای اردوغش با میانگین 66/4 در شاخص حس تعلق به مکان رتبه اول را به خود اختصاص دادند و همچنین بر اساس نتایج آزمون T شاخص حس تعلق به مکان و کیفیت ادراک‌شده به ترتیب با میانگین‌های 36/4 و 47/3 به‌عنوان مهم‌ترین شاخص‌های برند گردشگری در روستاهای موردمطالعه بوده‌اند.
نتیجه‌گیری و پیشنهادات: با استفاده از روش تصمیم‌گیری چند معیاره ماباک مشخص شد شاخص‌های مؤثر بر ایجاد برند گردشگری در روستاهای دیزبادعلیا، اردوغش، باغشن و حاجی‌آباد به ترتیب با وزن‌های نهایی 23/33-، 46/33-، 46/33 و56/33- بالاتر از حد ایده‌آل مثبت و در روستاهای حصار زبرخان، عصمت آباد و گرینه به ترتیب با وزن‌های 14/34-، 86/33- و 74/33- پایین‌تر از حد ایده‌آل است.
نوآوری و اصالت: تحقیق حاضر در زمره معدود تحقیقاتی است که در حوزه برندگردشگری در منطقه مورد مطالعه انجام پذیرفته است.
)